Otvaranje izložbe „Ton(a) melanholije” Luke Barloćija

U organizaciji JU Muzeji i galerije Budve u srijedu, 8. oktobra u 19 h u Spomen-domu „Stefan Mitrov Ljubiša” biće otvorena izložba „Ton (a) melanholije” Luke Barloćija. Kustos izložbe je Sandra Despotović, istoričar umjetnosti.

Tekst iz kataloga:

Nadahnut pokretom piktorijalizma, pokretom koji je krajem devetnaestog vijeka i početkom dvadesetog uveo fotografiju na teren umjetnosti, fotografije Luke Barloćija su protkane dubokim doživljajem ljubavi, čežnje i potrage za smislom kroz sklad tonova, suptilne i tanane braon i crne i bijele nijanse. Obrisi silueta koje nam okreću leđa ili su u magli pa ne uspijevamo razaznati identitet subjekata, prave savršen kontrast sa portretom „U njenim očimaˮ (2016) na kojem, korišćenjem dužih vremenskih ekspozicija, Barloći obogaćuje teksturom platna. Ton(a) melanholije je zbirka umjetnikovog stvaralašta koja se proteže od 2014. do 2019. godine i svojim piktorijalističkim žanrom i stavom se udaljava od uklapanja u trendove savremenosti, trudi se i trijumfalno uspijeva da obitava u vječnom i univerzalnom – u bezvremenom. Kaleidoskop Barloćijevog stvaralaštva prikazuje svijet prožet svim nijansama emocija i

metafora, kosmos je to koji je ogrezao u simbole i tonove melanholije. Riječ „melanholija” u ovom kontekstu upotrebljavam da bih iskazala ono što Nerdrum (savremeni slikar, koga Endru Vajat naziva „najvećim živim slikarem”, koji zagledan u prošlost, nalazi bezvremenost) promišlja kao vrhunac stvaralaštva. „Nema remek djela bez vriska” bez „prozirnosti”, bez prozora u univerzalnost. Metafizika počinje nekom vrstom odbijanja. U fotografiji „Umro sam kada me je ostavila” Luka crno-bijelom slikom figure koja, sa u rukama zgrčenim plahtama, se odlučno udaljava od fotografa, kreće se kroz vrata kao kroz neprekidnu sliku, kroz ramove, uhvaćena u odlasku, u ramovima vječnog odlaženja, vječito nestaje. Fotografija iz 2023. „Traženje svjetlosti”, devet godina kasnije prikazuje figuru u magli, figura čiju glavu ne vidimo zbog efekta

sastruganosti. U potrazi za svjetlošću, Barloći se okreće piktorijalizmu, koji je proizvod romantizma, najvjerovatnije i izazvan slikarskim pokretom sličnih osobina (tonalizmom), opsjednut maglom i tonovima, nijansama iste boje na jednoj slici, monohromnost je ovdje tonalitet atmosfere. Tonalizam u Americi (i piktorijalizam i tonalizam su američki proizvodi), prikazuje individuu moderne i savremenosti u potrazi za uzvišenim, individuu, kojoj preplavljenost emocijama igra glavnu ulogu. Igra je i kod Barloćija, koji, svojim fokusom na piktorijalizam, dokazuje onu Paljinu tezu da romanitizam nije završen, niti se može završiti, a svojom jedinstvenom senzibilnošću da fotografija ima mjesto u odajama umjetnosti. Luka nije koristio tehnologiju 19. nego 21. vijeka, digitalnim fotoaparatom, dugim izlaganjem, duplim izlaganjem, i dugim izlaganjem sa pokretnom kamerom, zatočio trenutak. Ovaj trenutak umjetnik naziva „prvim snimkom”, koji je tu da zarobi i osvjetli „stanje uma” tog fotografskog ovjekovječenja. Barloćijeve fotografije odišu tonom bezvremenosti, jer, iako nam je poznat period njihovog stvaranja, one nas odvajaju od datiranja, u ton(u) melanholije, koja je kao što već pomenuti slikar Nerdrum navodi, potrebna svakom remek djelu. Prozirnost i transcendentalnost su snažne grane malanholije i zaista su zastupljene u Barloćijevom opusu. Pred velikim dimenzijama Lukinog stvaralaštva imamo priliku da svjedočimo da se sa njim/njom saživimo, da zaronimo u perspektivu maglovitih neidentifikovanih figura, tako da nam one (jedna) čija lice, oči i osmijeh možemo direktno i nedvosmisleno prepoznati zrači oivičenijom ličnošću. Granice u većini Barloćijevih fotografija su zamagljene, sastrugane, raspršene. Na umjetniku

svojsven način, on ukazuje na nerazjašnjene granice između čovjeka i okoline. Kroz takvo promišljanje, javlja se onaj citat Džoela Šumahera, američkog režisera, o postojanju dva tipa ljudi: poroznim i čeličnim osobama. Kao što je to slučaj sa svim aspektima ljudske ličnosti, one se često preklapaju. Teritorije naših tijela su imaginarne, nebezbjedne i konačno; razgradljive. U tim nestabilnim barijerama se i pojavljuje poezija kojom nas Barloćijev piktorijalizam – slikoljublje – obasjava. Idi unatraške prema budućnosti, tako da tvoje lice bude obasjano prošlošću – Od Nerdrum.

Izvor: JU Muzeji i galerije Budve